Mędrcy świata

Mędrcy świata, monarchowie,
Gdzie spiesznie dążycie?
Powiedzcie nam trzej królowie,
Chcecie widzieć Dziecię?
Ono w żłobie nie ma tronu
I berła nie dzierży,
A proroctwo Jego zgonu
Już się w świecie szerzy.

Mędrcy świata, złość okrutna
Dziecię prześladuje
Wieść to straszna, wieść to smutna
Herod spisek knuje.
Nic monarchów nie odstrasza
Ku Betlejem spieszą,
Gwiazda Zbawcę im ogłasza,
Nadzieją się cieszą.

Przed Maryją stają społem,
Niosą Panu dary.
Przed Jezusem biją czołem,
Składają ofiary.
Trzykroć szczęśliwi królowie,
Któż wam nie zazdrości?
Cóż my damy, kto nam powie,
Pałając z miłości?

Tak, jak każą nam kapłani,
Damy dar troisty:
Modły, pracę niosąc w dani,
I żar serca czysty.
To kadzidło, mirrę, złoto
Niesiem, Jezu szczerze,
Co dajemy Ci z ochotą,
Od nas przyjm w ofierze.

Trzej Królowie przynoszą narodzonemu Dzieciątku Jezus w darze mirrę, kadzidło i złoto.

Przynieśmy i my nasze dary: otwarte serca, miłość i zaufanie Bogu.

Z najlepszymi życzeniami Salon Tradycji Polskiej

„Mędrcy świata, Monarchowie” – to polska, popularna kolęda z ok. 1870 r.

Muzyka: ks. Zygmunt Odelgiewicz (1820-1899).

Autor tekstu, znany przez wiele lat tylko z inicjałów S.B., to Stefan Bortkiewicz.

Źródła kolędy sięgają XVII wieku. Treść nawiązuje do wydarzenia z dzieciństwa Jezusa Chrystus, opisanego przez świętego Mateusza (Mt 2:1-12).