Trzy pokolenia Domaniewskich

Czesław Domaniewski

Czesław Domaniewski

Urodził się w 1861 roku w Gronówku ( ówczesny powiat sieradzki). Ukończył ze złotym medalem i tytułem artysty – architekta I klasy Wydział Architektury Sztuk Pięknych w Petersburgu.

Po odbytych praktykach  budowlanych u prof.  A. Tomiszko, powrócił do Warszawy, gdzie pracował u prof. Józefa Dziekońskiego. Był również architektem byłej Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i pracował tam do momentu skupu kolei przez władze rosyjskie, gdzie w 1912 dobrowolnie zrezygnował z tego stanowiska. W tym okresie podług jego szczegółowych projektów  i pod jego ogólnym kierownictwem wykonane zostały m.in.: przebudowa dworców w Częstochowie, na stacji Granica(Maczki) oraz Aleksandrów, budowa nowych dworców na stacjach Ciechocinek, Zawiercie, Będzin, Łódź Kaliska, Kalisz, projekty na dworzec dla przyjezdnych w Warszawie(Marszałkowska-Chmielna), dworzec centralny Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej (ul. Jerozolimska, Chmielna, Wielka, Chałubińskiego), gmach biur kolejowych w postaci wieży żelazo-betonowej, warsztaty wagonowe i parowozowe w Pruszkowie. W latach 1911-1918 wykładał na Wolnej Wszechnicy Polskiej (konstrukcje budowli) oraz Wyższej Szkole Rolniczej (budownictwo wiejskie).

W latach 1914-1915 członek komitetu organizacyjnego Politechniki Warszawskiej. Dziekan Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej w latach 1918,1919,1920. Wykładał na Wydziale Architektury (konstrukcję budowli), Wydziale Inżynierii Wodnej( budownictwo wiejskie), Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej(konstrukcje budowli), Wydziale Chemii (budownictwo przemysłowe).

W 1919 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. Po długich latach pracy pedagogicznej w 1929 roku przechodzi na własne życzenie w stan spoczynku, utrzymując nadal kontakt z Wydziałem Architektury przez udział w posiedzeniach Rady Wydziału i nie przerywając pracy naukowej. W uznaniu zasług położonych dla Wyższej Uczelni mianowany zostaje w 1930 roku Profesorem Honorowym Politechniki Warszawskiej.  Z pozostałej działalności Czesława Domaniewskiego warto wspomnieć również II nagrodę otrzymaną wraz z architektem Janem Heurichem w konkursie na wiadukt mostu Poniatowskiego w Warszawie oraz projekty i realizacje w dziedzinie budownictwa społecznego, specjalnego, prywatnego takie jak np.: plebania kościoła Wszystkich świętych w Warszawie, szpital dla dzieci im. Karola i Marji przy ulicy Leszno w Warszawie, sanatorium dla nerwowo chorych w Karolinie pod Brwinowem, Wyższą Szkołę Wojenną i Oficerską Szkołą Inżynierii w czworoboku ulic: Nowowiejska, Koszykowa, Topolowa i Sucha w Warszawie czy też budowle o złożonej konstrukcji żelaznej i żelazo-betonowej w browarze K. Machlejda, oraz wiele innych obiektów.

Z żoną Zofią z domu Janiszewską miał dwóch synów: Wiesława i Jerzego oraz trzy córki: Irenę, Halinę i Wandę.

Zmarł w 1936 roku, pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

http://bcpw.bg.pw.edu.pl/Content/5606/domaniewski_biografia.pdf

Dworek w Pilaszkowie – widok obecny

Dwór w Pilaszkowie: Od 1892r. w Pilaszkowie mieszkał Mieczysław Marszewski, który zbudował Most Poniatowskiego w Warszawie oraz most na Bugu w Zegrzu. To właśnie jemu dwór zawdzięcza obecny kształt architektoniczny – na przełomie XIX i XX wieku według projektu architektonicznego Czesława Domaniewskiego dwór rozbudowany został o piętro i skrzydła boczne.

http://zabytki-ozarow.blogspot.com/p/pilaszkow.html

Starszy brat Czesława, Bolesław Domaniewski (1857-1926) pedagog i pianista, uczeń Józefa Wieniawskiego.

Konserwatorium Muzyczne w Warszawie

Wykonawca dzieł F. Liszta; uczył w szkołach muz. w Astrachaniu. Ukończył ze złotym medalem konserwatorium petersburskie, koncertował w Polsce, Rosji, Francji i we Włoszech. Był profesorem najwyższej klasy fortepianowej konserwatorium krakowskiego w latach 1890–1900, w 1902 roku został dyrektorem Szkoły Muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Trzy lata później w 1905 roku został obrany dyrektorem muzycznym Towarzystwa i to stanowisko zajmował aż do śmierci. Dzięki niemu placówka w 1919 roku otrzymała nazwę Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Pozostawił po sobie liczne kompozycje fortepianowe. Biogram Bolesława Domaniewskiego także widnieje w Polskim Słowniku Biograficznym. Z żoną Władysławą z Czaplińskich miał synów: Bolesława (Gugus) i Janusza Witolda oraz trzy córki: Zofię Marię, Jadwigę Władysławę (Iga) i Wiesławę Eugenię Emilię (Wifka).

Wiesław Domaniewski (2 stycznia 1896 – 29 października 1992 ) syn Czesława, w roku 1924 ukończył studia ekonomiczno-prawnicze, naukę kontynuował w Berlinie i Paryżu. Od 1926 r. pracował w Prezydium Rady Ministrów. W latach 1928-1930 był zastępcą Sekretarza Państwowego Banku Rolnego. Od 1931 r. pracował w ministerstwie skarbu, a następnie na placówkach zagranicznych. W latach 1937-1939 był dyrektorem Departamentu Obrotu Pieniężnego Banku Polskiego

Wiesław Domaniewski

W chwili wybuchu wojny Wiesław Domaniewski był wiceprezesem Banku Gospodarstwa Krajowego. Instytucja ta jeszcze w sierpniu przyjęła w depozyt do swego skarbca niezwykle cenne zabytki piśmiennictwa z kilku kolekcji krajowych, w tym absolutny rarytas – jedyną przechowywaną w Polsce Biblię Gutenberga. Ponieważ w połowie września Domaniewski otrzymał od rządu dyspozycję wyjazdu do Paryża w misji finansowej, zaproponował że ewakuuje również cenny depozyt. W związku z tym 17 września, zabrawszy ze sobą dwóch urzędników bankowych, udał się najpierw samochodem do Bukaresztu, stąd zaś koleją do Paryża, mając przy sobie trzy walizy, w których obok Biblii Gutenberga znajdowały się wszystkie zgromadzone w Polsce rękopisy dzieł Chopina, Psałterz floriański i Kazania świętokrzyskie. W Paryżu owe cenne dzieła złożono najpierw w skarbcu polskiej ambasady, później zaś znalazły swe miejsce w Bibliotece Polskiej.

Od 1947 roku pracował w nowojorskim Instytucie Józefa Piłsudskiego, piastując przez kilka lat (1969-1972) funkcję jego prezesa. Zmarł w Bydgoszczy pochowany w Paryżu na cmentarzu Montmorency. Tam też spoczywa jego żona – Zofia Domaniewska z domu Godlewska która zmarła w 1983 roku.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wies%C5%82aw_Domaniewski

Jerzy Domaniewski syn Czesława

Uczestnik walk w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, po powrocie z wojny studiował inżynierię wodną na Politechnice Warszawskiej. Po dyplomie w 1926 roku ożenił się z Ireną Bartmańską(jej bratem jest Henryk Bartmański) i wyjechał do Turcji, pracował w firmie zajmującej się regulacją rzeki. Po powrocie do Polski pracował w magistracie Warszawy, z czasem zaś założył własną firmę inżynierii wodnej. Jednym z jej zadań było osuszanie bagien na Polesiu. W 1939 roku został zmobilizowany i był skoszarowany w batalionie saperów w Modlinie. Brał udział w walkach podczas kampanii wrześniowej. Po kapitulacji stolicy nie trafił do niewoli niemieckiej. Ukrywał się, mieszkając przez szereg miesięcy na zapleczu wcześniej kupionego sklepu z materiałami włókienniczymi. W Warszawie działał w strukturach Podziemnego Państwa Polskiego. Współuczestniczył w przygotowaniach do uruchomienia po wojnie Politechniki Warszawskiej, a także w pracach mających na celu regulację rzeki Wisły. Po powstaniu trafił do Oranienburga, gdzie zginął w 1945 roku.

Jan Domaniewski syn Jerzego urodzony 18 kwietnia 1928 roku w Warszawie, zm 23 grudnia 2009 roku w Bydgoszczy.

Tablica pamięci prof. Domaniewskiego w sali konferencyjnej Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy. Wikipedia

W 1952 r. ukończył Akademię Medyczną w Gdańsku. W 1979 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1989 r. – profesora zwyczajnego. W latach 1984-2002 r. kierował Katedrą i Zakładem Patomorfologii Klinicznej AM w Bydgoszczy.

Prof. Jan Domaniewski stworzył bydgoską szkołę patomorfologii klinicznej, która wychowała kilkudziesięciu specjalistów patomorfologów, 33 doktorów nauk medycznych oraz jednego docenta. Opublikował blisko 150 prac o tematyce medycznej.

Współtworzył Akademię Medyczną im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy. Najpierw jako kierownik bydgoskiej filii AM w Gdańsku, a od 1984 r. jak pierwszy rektor samodzielnej już uczelni. Podczas II wojny światowej został harcerzem Szarych Szeregów. Jako „Wilk” (taki zyskał pseudonim aktywnie walczył w z niemieckim okupantem i w Powstaniu Warszawskim. Został dwa razy odznaczony Krzyżem Walecznych Był odznaczony Krzyżem Walecznych. Otrzymał także m.in. Krzyż Partyzancki, Medal za Warszawę, a także Krzyż Komandorskim z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

http://www.pomorska.pl/wiadomosci/bydgoszcz/art/7100287,zmarl-prof-jan-domaniewski-zalozyciel-akademii-medycznej-w-bydgoszczy,id,t.html

Janusz Domaniewski syn Bolesława

Domaniewski Janusz Witold (1891–1954), zoolog, zoogeograf, ornitolog, pisarz łowiecki. 1914–1915 asystent, a następnie kierownik Wołżańskiej Stacji Biologicznej w Saratowie. 1915–1920 kustosz Gabinetu Zoologii Uniwersytetu Warszawskiego, 1917 inicjator połączenia zbiorów Gabinetu ze zbiorami Muzeum Zoologii Branickich i następnie utworzenia 1919 Polskiego Państwowego Muzeum Przyrodniczego (od 1928 Państwowe Muzeum Zoologii). 1919–1920 oraz 1932–1935 wykładowca zoologii w SGGW w Warszawie. 1921–1930 inspektor ochrony przyrody i łowiectwa w Fundacji Kórnickiej w Zakopanem, a także kustosz Muzeum Tatrzańskiego. 1928–1931 członek Państwowej Rady Ochrony Przyrody. 1930–1936 ponownie kustosz, a następnie kierownik Państwowego Muzeum Zoologii w Warszawie; 1931, na wniosek M.M. Siedleckiego, zorganizował przy Muzeum Stację Badania Wędrówek Ptaków, którą kierował do 1936 (potem pod nazwą Stacja Ornitologiczna Instytutu Zoologii PAN w Górkach Wschodnich koło Gdańska). 1937–1939 zajmował się dziennikarstwem (jest autorem licznych artykułów, głównie popularnonaukowych, pisanych często pod pseudonimem Dominik). 1944–1949 profesor zoologii i zoogeografii UMCS w Lublinie. 1950–1952 kustosz Muzeum Ornitologicznego w Cieplicach.

Napisał około 60 artykułów i publikacji naukowych, głównie z zakresu zoogeografii i systematyki ptaków Azji, a także podręczników i książek popularnonaukowych, z których wymienić należy Podręcznik zoologii (tomy 1–2, 1923), Zarys geografii zwierząt (1923), Ornitologię łowiecką (tomy 1–3, 1951–1952), biografię Benedykt Dybowski (1954). Opisał ponadto kilkadziesiąt nowych form podgatunkowych ptaków.

Od 1921 roku zamieszkał on wraz ze swą żoną Ireną (z d. Milewska) w Zakopanem. Pozostawali wówczas w bardzo zażyłych, przyjacielskich wręcz stosunkach ze Stanisławem Ignacym i Jadwigą Witkiewiczami. Irena – zdradziwszy jakąś z powierzonych jej przez Witkacego tajemnic miała być podobno przyczyną jego konfliktu z niezwykle popularnym wówczas zakopiańczykiem Karolem Stryjeńskim.

Witkacy w 1924 roku wykonał kilka portretów rodziny Janusza Domaniewskiego. Dwukrotnie namalował wizerunek synka Janusza i Ireny, kilkuletniego wówczas Tomasza Domaniewskiego. jedno z tych dzieł (tzw. portret z owocami) zostało sprzedane na aukcji zorganizowanej przez Dom Aukcyjny Agra-Art w Warszawie w 2003 roku za sumę 15 tys. złotych. Obok tego Witkacy sportretował Irenę oraz ich drugie dziecko – córkę Hanię, a także ojca Janusza wspomnianego wcześniej muzyka Bolesława Domaniewskiego.

http://portalwiedzy.onet.pl/92337,,,,domaniewski_janusz_witold,haslo.html

Tomasz Domaniewski (1920-1992) syn Janusza dziennikarz sportowy, autor scenariuszy filmowych, kierowca rajdowy.

Portret Tomasza Domaniewskiego pędzla Witkacego

Aktor komediowy Jacek Fedorowicz, który zagrał w filmie „Motodrama” , nakręconym w 1971 roku w oparciu o scenariusz Tomasza Domaniewskiego tak o nim pisał w jednym z felietonów w styczniu 2007 roku: „Scenariusz napisał Tomasz Domaniewski, postać urocza, barwna i niezwykle dowcipna. Do dziś pamiętam jego opowieść opublikowaną zaraz po wojnie w „Przekroju” o zwolnionych z oflagu polskich oficerach, którzy – kiedy odmówiono im odpowiednich przepustek – przebrali się za orszak arcybiskupa i kawalkadą kilkunastu samochodów przejechali całą Europę, za nic mając wszelkie straże i kontrole. Mój ojciec, który – podobnie jak Domaniewski – miał różne wspomnienia pooflagowe, przeczytał w domu to opowiadanie głośno i do dziś pamiętam ryk śmiechu całej rodziny po prawie każdym zdaniu. Tomek kochał sport i samochody i wiedział o nich wszystko. Był pierwszym po wojnie rajdowym mistrzem Polski dziennikarzy”. (felieton zamieszczony w: ,,Autocentrum – Niezależny Portal Motoryzacyjny” www.autocentrum.pl, dostęp z dn. 21.07.2009). Uczestnik Powstania Warszawskiego, o jego działaniach w redakcji powstańczego pisma „Wiadomości z Miasta i Wiadomości Radiowe” wspomina Władysław Bartoszewski w swej książce Powstanie Warszawskie (Warszawa 2009, s. 174). Jednym z jego zadań – skądinąd zakończonych niepowodzeniem – było współdziałanie przy uruchomieniu na Mokotowie radiostacji bliskiego zasięgu.

Krzysztof Nierzwicki; Oddany sprawie wywiad rzeka z Profesorem Janem Domańskim, Bydgoszcz 2009 http://kpbc.ukw.edu.pl/Content/82573/Licencje_072_02.djvu

Trzy pokolenia rodziny Domaniewskich, dwóch braci: Czesław i Bolesław; synowie Czesława: Jerzy i Wiesław i syn Bolesława Janusz oraz w trzecim pokoleniu, syn Jerzego – Jan oraz syn Janusza – Tomasz którzy położyli bardzo duże zasługi przy odzyskaniu Niepodległości, odbudowie państwa po latach zaborów oraz służyli pracą swoim współczesnym.